Nå er det ein ny historie om det eg ikkje kan. Det e jo dei historiene eg e best på. I går var eg på et opplegg i arbeids regi. Det var et fantastisk flott opplegg, masse folk med innlevelse og entusiasme som formidla informasjon de var opptatt av. Eg blir imponerte av innlevelsen og den gløden de vise for faget sitt. Og det smitta, eg får lyst å få det til eg og. I ein sånn setting klare eg meg. Der sitte me benka opp, og tar imot. Den er grei...
Men så er det det etterpå.... De fleste som følger med meg har fått med seg at GPS området i min hjerne er som nypusssa perlemor. Ingenting feste seg. Eg finne ikkje fram. Uansett om eg kjøre den samme vegen i 30 år så er eg sikker på at den bygningen - som av utforming ser ut som om den har stått der i 80 år - aldri har vore der før, og er eg då på rett veg? Dette er egentlig et handikap som fortjener hjelpestønad eller lignende. Eg må ha sjåfør som kan veien.
Me sko ha bilrebus etterpå. Etter å ha stabla den stive kroppen min inn i bilen krølla eg meg sammen i et hjørna i baksetet og prøvde å væra usynlig. Kjempedrit å få meg med på laget!! eg har ikkje peiling på kor me kjørte, eller ka me var på jakt etter. Du kan sei det sånn: me vant ikkje....
Etterpå skulle me til Klepp. Eg henta bilen min utenfor SR-bank på Klepp. Og eg ringte til Ernst for at han kunne sei kos eg skulle kjøra for å finna plassen der alle var... Hallo, langs veien me alltid kjøre mot Stavanger. Han kjenne jo te galskapen, men sjøl han syns denne var dryge.
Eg fann jo fram, etter at eg hadde kjørt forbi fordi eg fann ikkje avkjørselen i første omgang. Pøh!!! Eg kom meg med i selskapet igjen.
Neste utfordring var å finna plassen der me skulle eta middag. Men då kunne eg følga etter ein store buss. Det gjekk godt. Fann fram til ein koselige plass med fine bord, store kandelabere (som eg godt kunne tenkt meg) god stemning. Forsamlingen bestod av masse flotte personar, fulle av sjøltillit. De mingla lett frå den eine til den andre. Praten gjekk uanstrengt, hyggelige folk. Men eg var vel ei av de få med ein årgang som har spindelvev i håret. Eg kjenne ikkje kodene i språket til denne generasjonen. Eg kan lova at i denne settingen er ikkje eg akkurat balletts dronning. Spenningen i mitt liv føles som om det dreie seg om eg klare å halda meg våken til krimmen på lørdagskvelden... (Litt overdrevet). Og så er det jo sånn at om alt går som det skal, så vil disse unge, hippe også bli eldre en gang... Og kanskje tenke tilbake på tiden som var. Eg var forresten ung i hippietiden, og me hadde også våre koder, og perlehalsbånd og farga bestefarstrøyer og masse aent som fekk de gamle til å bli forarga over.
Eg sneik meg ut etter desserten. Veien tilbake gjekk ein plass eg aldri har vært før selvfølgelig. Kjørte forbi nye flotte hus med lite vegg og masse vindu. Der kan di trygt henga opp maleriet frå svigermor på do for det kan umulig væra veggplass andre plasser.
"Alle var enige om at det var ein flott tur", men jammen var det godt å krype inn bak ryggen til Ernst i rimelig kveldstid.....
Tusen takk for at eg blei invitert!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar