Eg har begynt å få vondt i peikefingen. Det har vore sånt at eg har kjent godt etter, og blei litt bekymra. Men så kom det for ein dag at dette var Facebook slitasje... så eg prøvde først å ta det litt roligare på den fronten. Men då kjende eg på abistnensen, og bytta til den fingen som er på sidå av.
Sånn har teknologien påvirka meg. Eg kan lesa i ei bok... og så plutselig blir eg urolig i kroppen. Uten at eg forstod det heilt så var det trangen til Facebook som overtok. Det er kanskje på tide å roa ned litt.
Og så måtte eg ha nytt nettbrett. Det eg hadde ville ikkje meir. Då kom jaffal panikken, sjøl om eg har tlf med omtrent det samma innholdet. Eg kunne ikkje halda ut tanken å klara meg uten paddå Heldigvis gjekk det fort å få kjøpt seg nye. Og det gjekk nåken timar for å få den opp å gå. Takk og pris for at Ernst har meir tålmodighet enn meg, og for såvidt også bedre teknisk innsikt. Tenk kos me klarte oss i gamle dagar!
Vett ikkje om eg ska gå heilt tilbake til den tidå me fekk skjønnskriftsbok på skulen, og skulle skriva løkkeskrift, akkurat likt det som var i bokå. Det var jo for at me skulle læra å skriva fint. Eg har alltid hatt dårlig tålmodighet, og for meg gjaldt det å skriva ut bokå i ein fart, sånn at eg kunne få ny. Så eg lærte aldri å skriva fint. Og prøve eg meg på håndskrift nå, så er det den samma plagå. Eg vil bli fort ferdig. Eg har ordet klart i hodet, men det kan godt mangla bokstavar når eg ser ned på papiret. Så derfor er eg glad for at det er enkelt å putta inn manglande bokstavar med dagens teknologi.
Men eg dreiv jo med skriving på papir i mange år. Eg var ein raser til å skriva brev når eg budde vekke. Og eg har budd vekke siden eg var 16 år. Då var ikkje telefon allemannseie, og det var dyrt å bruka. Det var før de hadde funne oljå. Litt mindre penger blant folk. Når eg reiste til sjøs skreiv eg brev som kunne være 16 sider. Eg skreiv om alt. Mor mi blei litt bekymra etter forskjellige hendelser i Afrika, men for meg var livet spennande, og det var viktig for meg å formidla kor bra alt var, uten filter. Eg prøvde å snakka inn på kassett ei jul, for å senda heim. Eg snakka litt kvar dag, og fylte på med musikk. Det var masse fin musikk når me var ute i den store verden, musikk som dei heime ikkje hadde høyrt. Husk dette er over 40 år siden. Den minste bror min var meir interessert i kassetten enn i budskapet frå meg, så den blei spela over. I den tida tok me vare på ting. Det som kalles gjenbruk. Men det hadde vore løye å høyrt det i dag.
Og til og med naboane heime i Ølen fekk kort når eg var i land. Bestemor på Roa satte veldig pris på livstegn frå meg, og det gjorde «mor» i Vikebygd og.
Men utviklinga gjekk vidare. Eg fekk jobb hos Brøyt. Det store var blitt IBM skrivemaskin med kulehode. Og eg skreiv reservedelskatalogar for gravemaskiner på mange språk, så då hadde eg forskjellige kulehoder med mange rare bokstavar på. Vanskelig å sei om eg skreiv rektig, for eg skjønte ingenting av det, ja bortsett frå når eg skreiv norsk då. Og framskrittet var rettetast og tabbelakk!
Videre for eg til Hå kommune. En bra arbeidsplass for meg. Seval Moi var ein god sjef. Eg fekk lov å væra med i den gruppå som skulle finna de rette datamaskinene for kommunen. Utviklinga var kommen langt. Dette er 35 år siden. Eg huska me var på et møte på Holmekollen Park Hotell, det var store greier. Eg var gravid med Signe, og økonomisjefen sa at nå kunne eg fortelja ungen at eg hadde vore der!! Eg kan ikkje huska at eg hadde nåke å sei ang det produktet som blei valgt. Meg eg fekk PC på pulten. Du verden så flott. Eg skreiv saker til bygningsrådet og teknisk utvalg på den. I dag rekna eg med at saksbehandlere skrive sakene sine sjøl.
Så flytte eg meg til min siste arbeidsplass, som til slutt hette SR-bank. Det var ikkje PC på arbeidsplassene der heller då. Dataene i kassane blei sende ut fra banken via telefonlinjer kvar kveld før me gjekk heim. Og obligasjonar og lånedokument blei skreve på den før nevnte IBM skrivemaskin med kulehode. Og på lånedokumenta var det mange gjennomslag, så det gjaldt å halda tungå beint i munnen. Ellers brukte me masse blåkopiark. Og arkiverte alt i bomberommet. Ja for ei utvikling. Etter dei første PC’ane blei tatt i bruk på denne arbeidsplassen gjekk utviklinga fort. Og i dag lure me på kos i all verden det gjekk rundt i gamle dagar.
Men me var fleire ansatte og mindre stress. Det går ikkje å reversere utviklingå, men det er kjekt å ha levd i denne tiå.
Nå føle eg at eg hive meg på i fart. Det gjeld å få tak i det viktigaste før neste skritt må lærast. Eg er ikkje ein digital innfødt, og det kosta å forstå. Må jo tilstå at eg nesten ikkje klara å få på TV heller, med alle fjernkontrollene som skal til. Alt skal væra så fordømt vanskelig. Til og med lyspærene er ikkje som i gamle dagar. Men eg må jo følga med på Facebook for å fortelja alle folk i verden om eg er lykkelig eller trist, og ikkje minst sjekka nettbanken nå, når aksjefondsandeler rase ned i verdi pga av corona. Så liten er verden blitt. Nå kan me sjå kos alt henge i sammen.
Men vil du væra med, så heng på, hette det i eventyret. Eg henge på, etter beste evne. Alle passord, alle tilganger, alle bilder - som blir liggande på tlf, eller henge på ei sky - Jøye meg, seie eg bare
