Kos blir me ei bygdakåna
Det var sånn at eg tenkte på at eg burde engasjera meg litt med et eller anna. Ska villig innrømma at eg yte ikkje så masse kulturaktiviteter i det dagliga. Ikkje har eg hobbyar som tar av heller, så det kunne jo oppfattast som et tomt liv. Dessuten er eg redd for senilitet i alderdommen. Eg gløyme allerede så pass nå, at det er bekymringsfullt. Eg har prøvd meg på håndarbeid, for eg får av og til det for meg at det vil gå godt. Men det går ikkje godt. Eg har ikkje tålmodighet til å halda på til vaskekluten skal bli ferdig. Ikkje blir han firkanta heller. Det blir litt sånn moderne kunst.
Så derfor måtte eg ta eliminasjonsmetoden: musikkorps blei fort utelukka. Den gangen eg sutra meg til å få gitar tidlig i ungdomstida, så høyrde eg ikkje forskjell på nåken av strengene - heller ikkje om me haldt forskjellige plasser på gitarhalsen. Dermed kan me med stor sikkerhet sei at eg ikkje arva musikkgenet til min trekkspelande, alltid syngende far. Nei til musikkorps.
Så var det idrettslaget. Det engasjere massevis av folk i bygdå. Anlegget har til og med fått skryt av sjølvaste Drillo. Men så er det sånn, at eg blir fort andpusten. Dermed blei friidrett enkelt avskrevet. Eg likte godt å væra heiagjeng på håndball når sønnen min var aktiv. Han syns ikkje alltid det var lika kjekt når eg gaulte: skyt Egil, skyt!!!
Men egen erfaring er frå den tid eg blei trua til å væra med på bedriftsidrettslaget til Protan & Fagertun, når eg jobba der. Det var kun når de mangla folk til å stilla lag. Eg pleide å halda føre fjeset og dukka om eg såg ein ball på veg mot meg. Altså nei til håndball. Egentlig nei til alt med ball....
4H er eg for gammale til. Og det kreve sikkert litt kondis det og. Og baking. Men eg har fått ei sølvskei i premie ein gong, var sikkert bare plett den skeiå, når eg var veldig ung. Men det var i baking. Svømming, nei,det er akkurat så eg mangla dei luftboblene som holde folk flytande.
Yoga har eg prøvd. Faktisk ganske bra det. Men eg likte best Mindfullness - å ligga å pusta djupt med panfløytemusikk og lyd av bølgeskvulp i bakgrunnen.
Eg har prøvd glassmaling, applikasjonteknikk, rosemaling, laga dokker (kjøpte ferdige klær), utallige kurs i juledekorasjon og sikkert masse anna som eg har fortrengt
Misjonshuset engasjere mange. Men eg har bare periodevis kontakt med Vårherre. Det er dei gongene eg ønske meg nåke. Eller når eg kjenne sterk trang til å takka for at eg fekk lov til å bli født i Norge. Sånn som å vinna i Lotto f.eks. er ein gjengangar. Men han tulla med meg, og gir meg bare ein femtilapp i ny og ne. Eg har presisert at det er hovedgevinsten eg ønske meg. Ein gong bad eg om litt større bryst. Det fekk eg for såvidt. Men de kom 20 år for seint, og så følgte det med masse emballasje rundt resten av kroppen. Så han er ein luring. Nei til Misjonshuset.
Det var då eg kom på at Bygdekvinnelaget kunne væra nåke for meg. Dei ser ganske alminnelige ut. Eg bur i ei bygd, og eg e kåna elle kvinne.
Eg kom på møter og koste meg. Det var kjekk underholdning og goe kaker. Det var slett ikkje alt eg forstod meg på. Spesielt det der med sonemøte. Det syns eg høyrtes skummelt ut. I mitt hode blei det litt sånn bankett for dei som fortjene det. Eg var ikkje der, så eg gjekk ikkje på det møte det første året iallefall. Men eg forstod jo til slutt at det ikkje var skummelt, og at det brukte å væra interessant å gå på.
Og så fann eg og ut at sjøl om de ser alminnelige ut dessa bygdekånene, så er de ikkje det. For de er supereffektive!!! De røre i middagsgrytå med ein arm, laga 20 l lapperøra med den andre, og strikke halsen ferdige på ei Mariusgenser samtidig. Kos går det an? Eg er kjempeimponerte, men detta bygge ikkje sjøltillit hos meg. Tenk å væra bygdakåna som ikkje kan strikka eller sy. Ikkje kan eg baka heller. Men eg kan laga middag. Men eg dilta itte så godt eg kan. Eg kan dekka bord og vaska opp. Eg kan telja penger eller selga lodder. Litt av det vanliga kan eg gjera. Nåken må væra der og.
Men når eg ikkje e bygdakåna er eg kånå til Ernst. Mor til Egil og Signe, svigermor til Karoline og Foma (kjælenavn for farmor som eg har fått) tre- fantastiske barnebarn. Eg er kjempeheldige. Me har flotte venner, me har flott familie, me har hus og bobil. Eg trur eg tilhøyrer den del av befolkningen som kan sei seg tilfreds og lykkelig, også som bygdakåna.
