Nå har eg vore på ferie. Det gjorde godt å få litt d vitaminer, goe mat og vin, og masse latter. Me hadde det sikkert likt som de fleste som reise til Gran Canaria. Hovedsakelig er alt basert på kos og gilde opplevelsar. Det er så travelt med å ha det kjekt at det kan væra vanskelig å få tid til å eta både lunsj og middag, men begge deler oppfattast som høydepunkt. Nåke som viser på badevekta nå. Og servitørene kan sitt fag. De vett at det å sjarmera gamle kåner kan bety salg av ei ekstra vinflaska. Ein plass var det ein som ropte yuhaa heile kvelden. Litt slitsomt når det lei på. En annen plass ble me kalla prinsesser, og fekk kyss både på kinnet og hånda. Blei absolutt ikkje oppfatta som ei sak for meetoo... Og hyggelige avslutninger når rekningen blei betalt, med både sjokolade og honningsnaps.
Reisa bort var ganske behagelig. Me hadde kjøpt oss oppgraderte plasser på flyet, så me fekk karbonadene våre rimelig raskt. Og det er jo viktig når me ska sitta i over fem timar på fly. Men det er alltid forventninger til starten av ferien. Då overser me alt me legge merke til på heimvegen.
Vel framme sat fire venner utenfor hotellet og venta på oss. Nydelig å kasta jakka, og ta på lettare antrekk. Eg hadde jo ein stressopplevelse idet eg gjekk ut av taxien selvfølgelig. Mista totalt bakkekontakt, når eg ikkje fant passet mitt. Så når resepsjonen ville ha passet måtte de få førerkortet. Mitt var gone. Eg stressa med kin må eg ringa først, og kos får eg nødpass? Og detta hendte meg. Eg som sjekka reisedokument, pass og penger/kort så mange ganger. Men når gubben skulle ta av seg jakka si, så ramla det ut et pass; mitt. Brannen var sløkt!!
Så då var me klar til ei vekes opplevelsar på gode og varme dagar. Me var på utflukt, spaserturer, bading, soling og mange gode matopplevelsar. Ein kveld klarte eg å snofla i ei steintrapp på veg heim. Og dette var på veg opp på trappå. Skikkelig pinlig når masse folk såg det, og kom for å hjelpa meg opp på to igjen. Gjere ikkje godt på sjøltilliten. Men eg har blitt beroliga nå, for eg har funne ein artikkel der det står at 3 av 10 over 65 år opplever fallulykker ein gong i året, og at 70% av desse må ha medisinsk behandling. Eg hadde ikkje behov for lege..., men det er jysla vondt å ligga på kne..
Det er liksom ikkje samme opplevelsen av forventning på heimreise. Sjøl om eg alltid gleda meg til å komma heim igjen. Men nå er over 5 timar på fly litt tregare opplevelse. Eg hadde heldigvis ei bok å lesa i. Å så den opplevelsen det er å eta med kniv og gaffel, når eg var så heldig å få setet i midten. Eg prøvde å pressa armane heilt inn til sidå, men det er ein utfordring å få maten inn der den ska. Og så må me på do. Ikkje vil de ha oss i midtgangen når de er ute med trallene sine, ikkje ska me stå for mange i kø... å eg då, med dårlige kne, som skal kravla forbi ukjente folk.
Eg såg litt på desse flyvertinnene som skulle ta seg av oss. Det er ikkje særlig masse glamour igjen. Ei av de såg veldig trøtt ut, men hu kan ha hatt litt flunsa. Nei i gamle dagar, for 40 - 45 år siden... då såg de ut som Audry Hepburn og Sofia med lårå eller Julie Ege alle sammen. De hadde flotte uniformer og høghælte sko. Det var perfekt hår og sminke... Men så er det vel det at damer ikkje skal væra sexobjekt. Ikkje det at de fekk meg til å tenka på sex, meir det at eg burde ha gredd håret mitt.
Men etter ei evighet var me på Sola. Handling i taxfree og henting av bagasje gjekk kjemperaskt. Ikkje såg me ein tollar heller. Søren at eg ikkje handla litt til kofferten!
Den gode, gamle Skodaen starta med ein gong. Og norsk tattel på radioen. I total stillhet oss imellom kjørte me heim. Det var kanskje ein forsmak på kos det kan gå når Ernst ein gong slutta å jobba. Me hadde jo tross alt snakka ei heile veka.
Å komma inn i kjente omgivelser er jo bare godt. Det er alltid nåke som laga lukt når me er vekke. Denne gongen var det to klementiner som nesten var blitt støv. Og to potteplanter var på det stadiet at alt håp var ute. Eg trur de hette alpefiol. Eg var trøtt og la meg tidlig. På ferie stod eg opp før klokka ni kvar dag. Måtte få med meg alt! Men å komma på kjend madrass gjorde underverker. Eg sov i 11 timar.
Så nå glede eg meg til jul, til julekaker og adventslys.
