Utenfor komfortsonen

Nå er det ein ny historie om det eg ikkje kan. Det e jo dei historiene eg e best på. I går var eg på et opplegg i arbeids regi. Det var et fantastisk flott opplegg, masse folk med innlevelse og entusiasme som formidla informasjon de var opptatt av. Eg blir imponerte av innlevelsen og den gløden de vise for faget sitt. Og det smitta, eg får lyst å få det til eg og. I ein sånn setting klare eg meg. Der sitte me benka opp, og tar imot. Den er grei...

Men så er det det etterpå.... De fleste som følger med meg har fått med seg at GPS området i min hjerne er som nypusssa perlemor. Ingenting feste seg. Eg finne ikkje fram. Uansett om eg kjøre den samme vegen i 30 år så er eg sikker på at den bygningen - som av utforming ser ut som om den har stått der i 80 år - aldri har vore der før, og er eg då på rett veg? Dette er egentlig et handikap som fortjener hjelpestønad eller lignende. Eg må ha sjåfør som kan veien.

Me sko ha bilrebus etterpå. Etter å ha stabla den stive kroppen min inn i bilen krølla eg meg sammen i et hjørna i baksetet og prøvde å væra usynlig. Kjempedrit å få meg med på laget!! eg har ikkje peiling på kor me kjørte, eller ka me var på jakt etter. Du kan sei det sånn: me vant ikkje....

Etterpå skulle me til Klepp. Eg henta bilen min utenfor SR-bank på Klepp. Og eg ringte til Ernst for at han kunne sei kos eg skulle kjøra for å finna plassen der alle var... Hallo, langs veien me alltid kjøre mot Stavanger. Han kjenne jo te galskapen, men sjøl han syns denne var dryge.

Eg fann jo fram, etter at eg hadde kjørt forbi fordi eg fann ikkje avkjørselen i første omgang. Pøh!!! Eg kom meg med i selskapet igjen.

Neste utfordring var å finna plassen der me skulle eta middag. Men då kunne eg følga etter ein store buss. Det gjekk godt. Fann fram til ein koselige plass med fine bord, store kandelabere (som eg godt kunne tenkt meg)  god stemning. Forsamlingen bestod av masse flotte personar, fulle av sjøltillit. De mingla lett frå den eine til den andre. Praten gjekk uanstrengt, hyggelige folk. Men eg var vel ei av de få med ein årgang som har spindelvev i håret. Eg kjenne ikkje kodene i språket til denne  generasjonen. Eg kan lova at i denne settingen er ikkje eg akkurat balletts dronning.  Spenningen i mitt liv føles som om det dreie seg om eg klare å halda meg våken til krimmen på lørdagskvelden... (Litt overdrevet). Og så er det jo sånn at om alt går som det skal, så vil disse unge, hippe også bli eldre en gang... Og kanskje tenke tilbake på tiden som var.  Eg var forresten ung i hippietiden, og me hadde også våre koder, og perlehalsbånd og farga bestefarstrøyer og masse aent som fekk de gamle til å bli forarga over.

Eg sneik meg ut etter desserten. Veien tilbake gjekk ein plass eg aldri har vært før selvfølgelig. Kjørte forbi nye flotte hus med lite vegg og masse vindu. Der kan di trygt henga opp maleriet frå svigermor på do for det kan umulig væra veggplass andre plasser.

"Alle var enige om at det var ein flott tur", men jammen var det godt å krype inn bak ryggen til Ernst i rimelig kveldstid.....

Tusen takk for at eg blei invitert!

Alle de rette valgå

Eg har vore hos tannlegen i dag. Der eg går for å kontrollere vekstvilkårå for tennene mine. Det e ikkje sprekt. Eg ska bruka sånn liten børste minst to ganger for dag, det har eg egentligt akseptert. Så når tannlegen spør meg om eg e goe på dette, munnen er full av allslags greier, så laga eg ein lyd som eg håpa han oppfatta som ja. Men det e jo løgn. For eg unnskylde meg sjøl mange gange. Så då sleppe eg. For eg syns det e ekkelt visst eg får litt av metallet på kosten mot tannhalsen. Ææææ. Men egentlig lure eg kun meg sjøl. Så nå e det slutt på det lureriet.

Akkurat sånn e det med den tanken om å gå på tur og. Kanskje ein annen dag. For enten så regna det, eller så er det for fint vær. Ein grunn til å velga sofaen finne eg alltid. Men eg e så forbaska trøtte itte middagen.

Å så e det kunsten å sei nettakk til godsaker. Den beherska eg heller ikkje. Men e det rett at eg ska trega på 6 ruter med firkløver? eg berre spør? Det e meste ikkje vits i å kosa seg, når me må gå rundt å trega på all slag. Gleda med kos blir forringa av dette. Finnes det ein forening eg kan melda meg inn i som har et fordelsprogram som kan passa for meg. Ein forening som gir sjøltillit til skjøre sjeler?

Men hos meg ligge det i genene å trega litt. Mor mi er faktisk værre. Når hu har laga verdens beste middag, så kan du væra sikker på at nåke var feil med saltet, eller at potetene var kokte for masse... javel, eg har det i meg eg og. Når eg hadde hengt opp mine nye gardiner så tenkte eg tanken på om det i grunnen blei nåke finare enn før. Kanskje eg heller skulle investert i solskjerming??? For seint.

Heldige dei som tar et valg og er ferdige med det. Heldige dei som ser at kvitt er kvitt og svart er svart. Eg vett at viss me tar litt svart i det kvite så blir det grått, og då er det et problem. Men eg trur litt av grunnen til all grublingå er at Vårherre hadde litt mange følelsar igjen når eg blei fødde, og så var det sikkert kveld, så derfor blei eg eigar av heila bøtta med kjensler. Så då kan det bli både for masse konsekvenstenking, eller det værsta: handling etter følelse, før konsekvenstenking. Og då blir det grublingå etterpå.

Ein anna situasjon som oppstår i livet mitt som problem er klær. Eg vil ikkje ha koneklær. Men eg vil heller ikkje spjåka meg ut som ein 17 åring. Evig ung.... Søren så vanskeligt det e. Og siden eg har alle desse problema med konsekvenser og riktige valg har eg innsett at den raude kjolen som går inn i livet er ein draum. Kaffor kan dei ikkje sy ein kjole som går passeligt ut under brystet med kjedelige folder  rundt ballongpunktet? Det e fleire enn meg med denna kroppsfasongen.

Men har det blitt altfor masse i den vektskålå med "kan ikkje". Egentlig e det heilt grett med det mesta. Tannlegen var greie med meg, og eg trenge ein påminnelse på dei der små tannkostane. Og siden eg ikkje vil ha fleire kilo så e det vel grett at samvittigheten seie ifrå viss det blir for gale. Og alle følelsane mine har egentlig gitt meg fleire gleder enn sorger.  Og når det gjelde klær så e det mange gode "ekspeditriser" på butikkane som kan sitt fag.

Let The spring begin!!!

Påskeferie

I dag blir det sofasliting. Ute snør det på tvers. Kjempeunnskyldning til å ligga på sofaen å gumla påskesnop.

Men det får meg og til å tenka øve kor lite som ska te for at me kjede oss. Dei djupe samtalene det nå kunne vore tid til blir liksom ikkje tema. I bakgrunnen her dure TV'en med seriar frå den tiå rett etter at fargefjersynet såg dagens lys. Ingen ser på, men me har litt lag....

Det viktigaste me har tatt stilling til er om me skal ha koteletter eller kyllinger til middag? Kan me ha koteletter når det er tomt for gullerøtter? For Signe seie at kyllinger er fredagsmat.....

Det at me nesten ikkje tåle å kjede oss nåken timar er ganske tankevekkende. Det føre meg inn på tanken på kaffor urettferdigheten i verden e så vanvittig? Me har overflod, og vil likevel ha meir. Eg og. Kjøpe Lotto for å ha drømmen om alt eg ska skaffa meg den dagen det blir min tur.  Det var ein her oppe som sa at det var ikkje nåken vits i å stå opp når han allikevel måtte legga seg om kvelden. Eller han som la seg åtte ganger på ein kveld fordi doktoren hadde sagt at det kunne hjelpa med ein cognac før han la seg.

E ledarane i Afrika, Amerika, Russland osv fødde med mindre vet enn oss andre. For all ufred stamma frå grådighet og religion. Nåken seie det er på grunn av at di vil ha rettferdighet, kor mange liv er rettférdigheten verdt?. Folket vil ha mat og klær og hus og litt av moderne teknologi for å leva lykkelige alle sine dagar med prinsen og gullungane. Det er jo nok til alle med litt bedre fordeling. Kardemommeloven har eg tru på.

Men så ska det ikkje så store avsporingen til før eg lure på om eg kan belønne meg sjøl med et rødvinsglas. Eg har jo vaska opp i dag. Og det blir koteletter med surkål og blomkål - uten gullerøtter