Tenk positivt!

Endelig har eg lest om ein studie som bekrefta mine mistanker ang det å tenka positivt. Det nytta ikkje alltid.

Nå meine ikke eg at me ska gå rundt å væra sure, og å tru at alt går galt. For ein del av oss ligge det å ta sorgene på forskudd nokså latent. Eg meine ikkje at det er sunt. Heldige dei som kan sei pytt, pytt...

Men kor positive må me væra? Er det ikkje greitt nok å hyla ut frustrasjonen når det ikkje går vår vei? Må me sei at det var godt me brakk den venstra hånda og ikkje den høgra, viss me ikkje e keivhendte? Og den der stillfarne som seie: det er så mange som har det værre. Eg blir ikkje bedre når eg har problemer om eg høyre at det er nåken som har det værre. Kan det sidestillast med at me må eta opp det som er på tallerken fordi ungane i Afrika svelt? Blir de mette då? Sjøl eg forstår poenget - kanskje me skulle sendt avgårde dei pengene me spare ved å laga til akkurat passeligt med mat. Den er eg med på. Men me blir ikkje lykkeligare, snillare,  meir vellykka av kun positiv tenking. Kvardagen  vil komma og bita oss i halen enten me lika det eller ei.

Men å leva positivt, villa det beste, det trur eg på. Kardemommeloven er fantastisk.

I mitt yrkesliv blei me til tider tilgodesett med det som kallast coach eller motivator og lignende. Felles var at de beherska morsmålet, at de hadde lært at det lønne seg å ha tre punkter som blir gjentatt og gjentatt. Samme metode som politikarane bruke... Og me forlot seansen med stjerner i blikket, i tru på at me var unike og at bare med å væra, ville verden bli et bedre sted. Eg levde i mange år før eg skuffa forstod at alle desse sjølhjelpsråda egentlig hjelpe mest foredragsholdaren til å fylla opp bankkontoen.

Men han der som seie til ein vestlending at me ska starta dagen med å kikka inn i speilet og sei: Godmorgen solstråle, til også sjøl - må ta seg ei kaka.  Der finnes ingen ting som er lenger fra å væra solstråle om morgenen enn meg. Dessuten så seie me ikkje sånn til kvarandre. Kanskje til små barn ...Ei sånn helsing kan føra til slåsskamp.

Må snart begynna å laga middag så Ernst får ein positiv opplevelse. Men har dagen vore dritt, er det lov å gi uttrykk for det og.

Hilsen alle følelsers mor

Facebook og de

Den siste trenden på bokå nå er at me som har levd ei stund posta ungdomsbilder av oss sjøl og mimre om glansdagane. Syns nå det var masse som var feil med skrotten den gangen og, men når me ser på gamle bilde så er det synd me ikkje var meir fornødde. Så eg kan sei at det var kroppspress og press på kos me såg ut i forhistorisk tid og. Eg syns det er kjekt å sjå igjen mine kjenningar med høysåtehår og slengbukser.

Nå forstår eg at det ikkje er dei intellektuelle som drive med sånt tøys. Det er stort sett oss gamle kåner som er begynt på nedoverbakken i livet.  Me trenger så veldig nåken positive tilbakemeldingar og likes, høyrte eg på radioen i dag. Ja, ja me har sikkert et trist liv som trenge litt oppmuntring. Og dette er billig moro. Sånn statusmessig er det tommelen ned...

Så nå er eg i tenkeboksen. Til nå har eg likt å legga ut tøysete statusmeldinger på FB. Har prøvd med min form for humor. Syns det har vore kjekt om eg har fått tilbakemeldingar frå andre som har likt tullet mitt. Eller av og til på lørdagskvelden når rødvinen virka kan den sentimentalt årå slå inn. Det er då eg skrive om lykke og glede og mann og barn... Eller eg blir utslått når eg ser alvorlige program om nød og elendighet på TV. Får sei som Åge Aleksandersen: følelsan de slit i meg... I mitt liv har det alltid vore heilt eller ingenting, å le eller grina, hjerte/smerte eller nåke som likna på hat (huff).

Men nå er eg som sagt i tenkeboksen på om eg ska legga inn årene når det gjelde innslag på FB. Eg får bli ein av de seriøse som lika artiklar frå avisene, og gullkorn og litt koselige småfilmar om kattepusar. Nå ska ingen arbeidsgiverar søka på meg for å sjå om eg har nåken skumle interesser eller meiningar, så det betyr jo ikkje all verden om eg fortsette å skriva tull. Bortsett fra at eg kan bli oppfatta enklare enn eg lika...

Det blir vel litt som å slutta å røyka, litt abstinens i begynnelsen og så går det seg te...

Men bloggen vil eg ha.

Det ska ikkje så møkje te

Eg kjøpte meg ein bukett med roser i dag. Bare for å gleda meg sjøl. Plutselig blei det litt finare i stovå mi, og eg treng ikkje vaska golvet før til neste helg.... Fint med tørrmopp. Den har danka ut heila grønsåpeluktå. Det der knepet med grønnsåpe i skål under sofaen virka ikkje. Eg har prøvd. Sko det kanskje vore blanda med vatn? Lukta ingenting hos meg, bare steikt løk frå dagen før.

Det sista eg har høyrt/lest om vidundermiddel i rengjøring og alt som trenge vidunder, er eddik. Nå syns ikkje eg eddik lukta spesielt godt. Men eg brukte det i mikroen i dag. Spørsmålet er då: virka eddiken? Eller var det vaskefillå som gjorde susen?

Eg har brukt eddik i vaskemaskinen. Slengte inn ei heile flaska og starta langt program på 90 grader. Det lukta ikkje godt før eddiken, og ikkje godt etter eddiken. Eg har og spandert ekstra dyrt maskinrensemiddel på den der hærens maskinen... Nei..... Ein sjekk av gummipakningen rundt dørå har avdekka fryktelige syner. Men eg får det ikkje av. Har til og med ofra tannbørsten. Mistenke Ernst for å vaska oljete klær der... Sjøl om han gjer inntrykk av at han ikkje vett kos innretningen virka.. Men eg kan jo ikkje kjøpa ny vaskemaskin fordi eg har slurva med reingjering av maskinen. Får bare fortsette å lesa om nye vindunderkurar. Plutselig så smelle eg te med bakepulver og hjortetakksalt i den perfekte oppløysing. Det skrelle av smuss og uhemma så det blir ein fryd å væra meg.

Kjenne at eg i dag har ein dag der yrket som husmor ikkje er drømmen. Ikkje er eg goe på det heller. Eg lika å pynta.... Kanskje i overkant....

Men tilbake til rosene: de tar seg strålande ut. Og så kjøpte eg ein enkel blom -avskårne, ser ut som ringblomst- bare fordi den var oransje. Må ha litt gladfarge, siden eg er på grenså til å synsa synd på meg sjøl. Møtte ei på stasjonen i dag som sa hu syns eg såg sleten ut. Blei ikkje akkurat bedre av det.

Men nå e det snart saltsprengde torsk. Me får kvar vår litla gulrot til, for eg hadde selvfølgelig ikkje meir av den sorten når eg trong det. Og blomkålen som låg i kjøleskapet var akkurat som ein gummiball. Overraskelsen får bli hardkokt egg i smøret!!!!

..og så får eg sjå litt på rosene ...