Julens slutt

Ja vel, der blei det 3.juledag. Og då er det vel slutt. Alt det me har kava med på forhånd. Og kjøleskapet er lika fullt som for ei veke siden.

Her i huset har det gått forbløffande godt. På julafta var maten utmerket, om eg ska sei det sjøl. Nå ska det godt gjerast å bomma på pinnekjøtt. Men det var rett og slett ein goe sau.

Det virka som me alle fekk fine gaver. Det var goe lyd når pakkane blei åpna. Me var ikkje så mange så det var lite grunn til krangel. Etter at gjestene hadde sagt takk for seg, og oppvaskmaskinen var starta, smakte Ernst og eg på ei av gavene. Ei raude.

På 1. dag var me «arbeidende» gjester hos svigermor. Hu er snart 88 og hadde huset fullt av etterkommerar. Det var utrulig kjekt.

Og 2. Dag skulle mine ungar og barnebarn komma. men så kom det sjukdom i vegen, så dermed fekk eg ligga på sofaen og sjå julafilmar den dagen og. Huff, detta blir værre og værre.

Men så var det ribbå då, som hadde hatt sine 3 dagar i kjøleskapet med salt og pepper. Den gjekk eg i gang med. Eg søkte på oppskrifter på steiking av ribbe og gjekk i gang. Det skal seiast at før i tiå var det aldri problem å steika ribbe. Svoren var så hard at det var fare for tenner. Men i den seinare tid har eg hatt mange mislukka svorar. Det er den helsikens dårlige steikeovnen min. Den er ca 7 år, men har aldri vore god. Steike skjeivt og gir meg skuffelser i livet gang på gang. Vel eg starta med 225 gradene, og alt godt innpakka i folie. Det skulle ikkje sleppast ut snev av damp eingong. Eg brukte varmluft, siden over/undervarme hadde gitt så dårlig resultat før. Og etter 45 minutter blei folien fjerna, og temperaturen justert til 200. Så venta eg i 1 1/2 time, og då skulle alt væra bra. Det var det ikkje. Eg skrudde opp til 250 grader og stod klar med auene på stilk, for å sjå på når underet puffa opp. Men det skjedde lite. Så eg lot det halda på lenge. Kvar gong eg åpna steikovnsdørå velta røyken ut. Det som skulle blitt til sjy, hadde blitt nåke svart i botnen. Det var til å grina av. Men eg tenkte med meg sjøl at denna gongen gir eg meg ikkje. Eg fekk fart på grillen. Det blei ikkje mindre røyk. Var hallredde vaktselskapet skulle aktivert kamera og sjå på galskapen. Til slutt måtte eg ta ribbå ut. Den er veldig godt steikt, med masse usteikt svor på toppen. Og heila huset lukta gris. Eg måtte slå av vifte for den drog sur, gammal røyklukt ut av ovnen. Ei stund trudde eg det var Ernst som var dårlig i magen.

Men eg sette heile stasen inni et kjøleskap etter ei stund, og var bedøvd av steikeosen. Men så kom eg på at eg har pyrolyse, elle ka det nå hette på denne ovnen. Eg måtte få den rein etter operasjon mislykka ribbe. Og det blei så varmt rundt denne steikeovnen når denne pyrolysen virka, at eg haldt på å brenne meg når eg åpna kjøleskapsdørå. Det blei ikkje mindre steikelukt av dette.

Tilslutt var det bRe ein ting å gjera. Det var å ta kveld, og håpa på ny start i dag. Det var umulig å få sova, for det lukta ribbe av sengetøyet og.

I dag har eg vaska steikeovnen på gamlemåten. Sengetøyet blei vaska på 90 grader, og henge nå ute i den frie natur.

Eg har heve ribbå i fryså. Men eg er usikker på kos den smake.

Er lykken å vinna i Lotto

Mange av oss har drømt om å vinna i Lotto. Eg har iallefall det. Eg har jo tenkt å halda det hemmelig når eg vinne.. Er det nåken som trur eg hadde klart det?

Eg skulle gitt ungane nok til ei problemfri framtid økonomisk sett, me skulle pussa opp og kjøpt nye bobil - og kanskje nye bil og. Når det gjelde drømmar så er alt mulig.

Men så trenge me slett ikkje vinna i Lotto for å væra lykkelig. Ka er lykke for folk flest? Er det å ha oppfylt Maslows behovspyramide??? Det trur eg nok stemme. Der ligge anerkjennelse og sjølvrealisering på topp. Ros og anerkjennelse gjere godt for både barn og vaksne. Det kjem etter nødvendige behov som mat og varme. Men der er mange av oss allerede. Kanskje me må tenka oss om og egentlig finna ut ka gjer oss lykkelige?

Når eg kosa meg ein fredagskveld i nyvaska stova med tende lys og fyr i ovnen, rekningane er betalte og det er lørdag og søndag som er rett rundt hjørna, ja det er jo lykke... Når eg er sammen med gode venner som lika meg som eg er, det er lykke.

Når eg var liten var det lørdagsbarnetimen rundt radioen og ein pose med barnetimegodt som var lykke. Når pappa tok oss på fanget og sang for oss, det var lykke. Eller når eg var hos besteforeldrene mine i Vikebygd og fekk rødbrus der ein spiker hadde laga hol i korken. Brus var ikkje alminnelige godsaker for 50 - 60 år siden... Og bestemor på Roa gav meg kokesjokolade. Hu budde på kår, og var verdens snillaste...

Og som ungdom var lykken å få det som kaltes beatlesbukse. Det fekk eg aldri, og 10 kroner til å gå på dans for. Det haldt til inngangsbillett og ei pølsa i brød. Lykke er komplisert når ein er ung. Då er det himmel eller helvete. Iallefall var det sånn for meg.

Så har jo eg vore med på den økonomiske utviklingen de fleste har hatt i vårt land. Me er så privilegerte, og så utakknemlige egentlig. Me er oss sjøl nok. Arnulf Øverland skreiv eingong: du skal ikke tåle så inderlig vel..

Men det er lov å væra glad i livet uten å må legga all verdens bekymringar på skuldrene. Det betyr ikkje at me er likegyldige. Og så er det lov å ikkje ta seg sjøl spesielt høytidelig. Der trur eg at eg klare meg ganske godt. Eg evne å le av meg sjøl. Selvfølgelig finnes det ein akilleshæl, men eg trenge ikke opplysa om den.

Det er mange ting som forma oss som menneske. Livet er ikkje bare lykke. Og nåke av det som ein gong i tiå var verdens undergang kan me le av i dag. Eg var lenge veldig tynn, og kvinnelige former var mangelvare. Det var fryktelig å oppleva at strømpene som låg som fyll i bh`en låg på golvet når eg var å handla eingong. Eg klarte meg, men det var då eg ønskte meg det berømte holet i golvet. I dag kan eg le av det. Men det har aldri vore enkelt for unge å føla at de ikkje når opp til idealet. Ikkje før, og ikkje nå. Ikkje alt er lykke for ungdom.

Og det er ikkje bare ungdommen som strekke seg etter uoppnåelige ideal. Det følge oss heila livet. Når me blir eldre er det fortsatt koder for ka klær og hårfasongar som er passande. Men motebladene benytta ikkje modeller på 60 og oppover..... så me må meste bare sjå oss rundt. Og det er nåke med at inni er me rundt 30 heila livet. Og eg har lest at 60 er de nye 50. Kaffor er det så utrulig viktig for oss å behalda ungdommen? Kvar livsfase har sin sjarm. Me må væra glad for at me får oppleva å bli eldre. Men eg farga jo det gråa håret fordi eg trur det holder meg litt yngre.... Men eg lika ikkje når yngre personar trur me er uten evne til å tenka, eller til å følga med i verden fordi me er blitt grå i håret. Der blir me nemlig bare bedre etter kvart som årå går. Iallefall blir me litt meir romslige, etter å ha levd ei stund. Når eg var ung var det kvitt eller svart. Grånyansane innimellom såg eg ikkje....

Når me er blitt ganske vaksne oppleve nåken av oss å bli besteforeldre. Det er iallefall lykke. Det slår ut all verdens lottogevinstar. Ein klem frå barnebarn er verdifull.

Livet har mange nyanser. Av og til virka det nesten umulig å finna ei lysning. Eg er mange ganger blitt imponert over motet til alvorlig sjuke. Kor henta dei styrken frå. Eller dei som miste et barn? Sånne sorger virka uovervinnelige. Likevel klare dei å klamra seg til lykkelige minner, og til håp for framtiå.

Me bør tenka over ka er lykke? Og svaret blir oftest at lykke er gratis, og er ikkje avhengig av Lotto. Viss me kan ta vare på dei små øyeblikk med lykke trur eg livet blir litt meir smilande. Så klare me då å rekka ut ei hånd til den som sliter med å oppdaga lykken i livet sitt? Det er ei utfordring for mange av oss.

Så får me jobba med det som betyr nåke. Gi verden fleire muligheter. Me har alle forskjellige preferanser. Heldigvis, at me ikkje er ein eins masse. Men la oss finna det som gir glede og tilfredshet. La oss akseptera at det finnes dagar som er tunge. Gi oss styrke til å kravla opp når me når botnen. La oss hjelpa venner som slit, la oss finna gleden. La oss ikkje ha det så travelt. La dette være meir enn ønske ...

Kosetur

Eg har vore på tur

...og det er eg jo rett som det er. Men det er jo viktig å fylla livet med glede. Så ein stor gjeng fylte opp ein stor buss, og så for me på langweekend til Ålborg. Denne gjengen har reist i mange år på denne turen, der formålet er å ha det kjekt, og ellers ingen ting.

Det er veldig trivelig selskap. På veg mot ferga i Kristiansand er det masse godlyd rundt omkring i setene. Og siden mange av oss er kommen til det stadiet i livet at mat er viktig, så gleda me oss til buffeten på danskebåten. Me ser fram til fleire dagar i luksuslivet på hotell i Ålborg.

Det er så nydelig å gli ned i det kvita sengetøyet i hotellsengå. Då er det nåken andre som må streva med å bytta sengetøy. Det er nåken andre sine negler som knekke. Ja eg ete opp mine, så det kalles forebygging. Dei store sengene med alle putene, og ein slags sengeteppe fullt av basiller frå tidligare losjerande, er nåke heilt anna enn det me har heima. Heima går det i ta to, betal for et, frå Kids eller Prinsess. Dei har det med å krympa i vask. Så sjøl om eg kjøpe 220 cm så vil dynå ut på egenhånd etter et par vask. Kanskje ein ide å gå opp i kvalitet? Og eg er for miljøvern. Men eg ønske meg reine håndkle kvar dag, så eg får spara miljøet på andre måtar. Får bli bedre å ta med handlenett på stasjoen....

Og så er det hotellfrokost. Eg ete stort sett det samma alltid: to sjever, kokt skinke, eggerøre, små pølser, tomat, agurk, appelsinjuice...... så eg kunne vel fått det til her heima og - med litt innsats. Men eg lika godt litt luxus av og til. Dessuten er det luxus å ligga på sofaen heime under pleddet og la tankane vandra og, kanskje med ein kaffikopp i nærheten. Dei som kjenne meg syns kanskje eg drar sofaluxusen for langt eller for ofte....

På denne turen var det et godt uteområdet med tak over. Her samlast folket for å fortelja skrøner og for å legga planar for resten av dagen. Middagen tok me samla ute på byen. Då er det som det ofte er når nordmenn i gruppe skal ut: me toga gjennom byen og pressa oss inn i lokalene og blei ståande til almen beskuelse, inntil me blei viste inn der me skulle væra. Med goe vin i glaset og snadder på tallerken er de fleste godt fornøyd når me igjen treffes på vårt uteområdet i kveldingå.

Det budde et par med to hundar nærheten av denne plassen. Og når over 30 nordmenn ler og alle seie nåke på ein gong, blir det litt lyd - de var ikkje fornødde me oss. For hundane fekk ikkje sova..... Så eg får håpa hundane fekk ligga litt frampå neste dag.

Så vidt eg vett gjekk turen fint uten alvorlige skader. Sjøl stupte eg ned ei trapp. Heldig for meg at trappå bare hadde tre trinn, og at ingen såg det. Meg gjekk det bra med, brillestengene sprikte i kvar sin retning. Men Ernst har leatherman, så det ordna seg. Eg var hos optiker i dag og tok den siste finpussen. De tåle nok ein nye Ålborgstur

Statshemmeligheter frå turen forblir statshemmeligheter . Ikkje kom tollerane innom heller. Men det er forseint å trega etterpå. Men de selge rødvin på Nærbø så eg klare meg. Heimturen gjekk stilt og rolig, kanskje bare avbrutt av snorkingå til damå i setet bak meg....

Kvardagsliv

Eg har tidligare fortalt kos eg kom fram til å bli ei bygdakåna. Men kos går dei vanlige dagane mine, enten eg er bygdakåna eller bare kåna?

Det vise seg at å væra pensjonist kan by både på travle og på kjedelige dagar. Må jo sei at eg kunne dratt fram både støvsugar og vaskefillå litt oftare. Eg kunne gått på kino eller på teater oftare, eg kunne bedt gjester oftare og masse anna. Men han som sitte på skulderen min og seie: du kan ta det ein annen dag, slapp av - han vinne ganske ofte.

Her ein dagen tok eg for meg badet. Og då meina eg sånn oppå skapene og inni skapene.. oppå var det tildels seigt. Hadde eg slengt på litt karsefrø kunne eg sikkert fått litt grønt til å ha på osten. Men eg tok meg isammen og det blei ein heil bærepose med kremar som var blitt sure, halvtomme flasker med skjønnhetsmidler - som aldri har virka - og masse aent løye som eg kunne kasta. Detta gjorde eg for hadde lese i et blad at det var mange som kikka på innsida av skapdørene når de lånte badet hos folk .... og det var nok dette som fekk meg i gang.

Dusjen sette eg inn med ei blanding av Zalo og eddik. Du verden, den gassen kunne ta livet av de fleste. Men eg spraya på. Det er visst ikkje ein ting som ikkje blir bedre av eddik eller bakepulver ifølge Facebook. Av med fillene, og kombinerte egen reingjøring med dusjreingjøringå. Det måtte gå fort. Blei litt engstelige at andre skulle finna meg i ein haug på dusjgolvet, ødelagt av eddikgass. Det gjekk godt, men eg orka ikkje væra så lenge der så det hang igjen litt såpa på forskjellige plasser.

I dusjen blei det et utifrå resultat. Badet var reint i fleire dagar etterpå.

Etter ein sånn innsats følte eg meg fornødde. Eg laga middag til Ernst, men ellers så begynte eg på ei bok. Den var så god at eg les den ut den dagen.

Det ofta sånn at eg tenke når eg vakna: ka står på programmet i dag? Utenom middag då. Men denna vekå har eg valgt «gjør det selv» middager. Det betyr ferdigkjøpt fiskegrateng, får-i-kål, og Fjordland. og i den leiå... Det blir meir fritid på meg.

Og så er eg med barnebarnå mine på bading kvar torsdag. Det er ein opplevelse! Eg grudde litt for å stilla i badedrakt med magen i full offentlighet. Men så innsåg eg at de vaksne i bassenget var i 30 - 40 årå, og deira mødre har sikkert og litt av alt, og dei mødrene kan væra på min alder eller litt yngre. Ungar er herlige. Dei spør, om det er nåke uvanligt, så det gjekk utrulig godt. Eg hadde ansvar for gutt to år. Heilt uten vannskrekk var han like mye under som over vann. Me skulle liksom følga et program med instruktør, men min unge ville helst hoppa. Han hoppa både på meg og gjekk til bunns ein gong. Han rista bare litt på hodet og var klar til ny omgang. Men når me fulgte med i timen var han utrulig flink. Og så er han ein storsjarmør. Det ikkje bare farmorå han bedåre. Søsterå som er litt større og veldig klok til å væra 4 år, tok til seg av undervisningsopplegget. Hu er kjempeflink. Det var hu som spurte meg om eg hadde vondt i føttene mine, siden eg maste litt vel masse på Ernst. Og på benektende svar sa hu « hvorfor går du ikke selv da?» Eg reiste meg fra sofaen og henta kaffikoppen sjøl og var litt skamfull. De snakka litt «fint» på Sandnes. Ska bli kjekt å følga de og sjå om de klare å svømme på egenhånd til slutt.

Og så går eg tur med venninner to ganger i veka. Det er i snakkefart. Og alle er utrente. Men me begynna ikkje før klokkå ti, sånn at alle kan få sova ut først. Og av og til tar me ein kaffiskvett til avslutning. Og så ringe eg til mor mi sånn kvar dag nesten. Me er i samme posisjon, pensjonistar begge to. Men hu seie fremdeles at eg er i gruppe ungdom!!! Det er jo bare deilig.

Eg må tilstå at eg leigde datter mi til støvsuging ein dag. Hu er nøye og kjempeflink til dette. Syns det er bale å ta det som er under putene i sofaen vår, eller kontoret mitt som Ernst kalla sofaen. Det seie litt om kor masse tid som blir benytta her til lesing, meditasjon og nettbrett og ellers ingenting. Og så kjekt å komma heim til støvfritt!, Det er då eg kjøpe blomster. Er veldig glad i blomster. Men dei som er i potter må læra at her i huset er det vanning ein gong i veka, og gløyme eg det må de venta til neste veka. Så det er ikkje overfylt i vinduskarmene her. Men så blir det ein ny av og til.

Og så har eg bakt ei kaka til eg ska ha klubb. Hu ligge i fryså. For det er et stort prosjekt. Får bare håpa hu er steikte. Stakk med ein tannpirker og såg ingenting som hang på. Dessa klubbdamene er ikkje nådige viss eg ikkje har kaka eller dessert så det nytta ikkje å lura seg unna der. Det var den dagen eg hadde får-i-kål til middag. For det laga seg sjøl. Den blei forresten veldig goe.

Og innimellom alt dette går eg på kaffebesøk, på shopping og andre kjekke ting som kan dukka opp.

Og som alle andre har eg og dårlige dagar. Ei venninna pleie å sei at alle har ein stein på trappa... Det heitte stein i skoen, men me forstår bildet. Men de fleste av oss prøve å fokusera på solskinnsdagene, og bare overlever dei dårlige.

Så eg kjeme nok fremdeles til å vakna og lura på ka står på programmet i dag?Eg ligge ikke ofte til klokkå ti, eg er ikkje bare late. Det blir litt meir av dei dagane eg begynne i halv åtta tiå....

Og eg er i planleggingsfasen til å få meg et lånekort på biblioteket. Har tenkt på det nåken år. Det gjelde å kje gå for fort fram. Kaffor få nåke gratis når me kan betala hundrelapper på butikken?

Men det er akkurat nok timar i døgnet til at eg kan kosa meg inn i alderdommen. Så enig med han dansken som sa at livet er ikke det værste man har.....

Bygdekåner og andre

Kos blir me ei bygdakåna

Det var sånn at eg tenkte på at eg burde engasjera meg litt med et eller anna. Ska villig innrømma at eg yte ikkje så masse kulturaktiviteter i det dagliga. Ikkje har eg hobbyar som tar av heller, så det kunne jo oppfattast som et tomt liv. Dessuten er eg redd for senilitet i alderdommen. Eg gløyme allerede så pass nå, at det er bekymringsfullt. Eg har prøvd meg på håndarbeid, for eg får av og til det for meg at det vil gå godt. Men det går ikkje godt. Eg har ikkje tålmodighet til å halda på til vaskekluten skal bli ferdig. Ikkje blir han firkanta heller. Det blir litt sånn moderne kunst.

Så derfor måtte eg ta eliminasjonsmetoden: musikkorps blei fort utelukka. Den gangen eg sutra meg til å få gitar tidlig i ungdomstida, så høyrde eg ikkje forskjell på nåken av strengene - heller ikkje om me haldt forskjellige plasser på gitarhalsen. Dermed kan me med stor sikkerhet sei at eg ikkje arva musikkgenet til min trekkspelande, alltid syngende far. Nei til musikkorps.

Så var det idrettslaget. Det engasjere massevis av folk i bygdå. Anlegget har til og med fått skryt av sjølvaste Drillo. Men så er det sånn, at eg blir fort andpusten. Dermed blei friidrett enkelt avskrevet. Eg likte godt å væra heiagjeng på håndball når sønnen min var aktiv. Han syns ikkje alltid det var lika kjekt når eg gaulte: skyt Egil, skyt!!!
Men egen erfaring er frå den tid eg blei trua til å væra med på bedriftsidrettslaget til Protan & Fagertun, når eg jobba der. Det var kun når de mangla folk til å stilla lag. Eg pleide å halda føre fjeset og dukka om eg såg ein ball på veg mot meg. Altså nei til håndball. Egentlig nei til alt med ball....

4H er eg for gammale til. Og det kreve sikkert litt kondis det og. Og baking. Men eg har fått ei sølvskei i premie ein gong, var sikkert bare plett den skeiå, når eg var veldig ung. Men det var i baking. Svømming, nei,det er akkurat så eg mangla dei luftboblene som holde folk flytande.

Yoga har eg prøvd. Faktisk ganske bra det. Men eg likte best Mindfullness - å ligga å pusta djupt med panfløytemusikk og lyd av bølgeskvulp i bakgrunnen.
Eg har prøvd glassmaling, applikasjonteknikk, rosemaling, laga dokker (kjøpte ferdige klær), utallige kurs i juledekorasjon og sikkert masse anna som eg har fortrengt

Misjonshuset engasjere mange. Men eg har bare periodevis kontakt med Vårherre. Det er dei gongene eg ønske meg nåke. Eller når eg kjenne sterk trang til å takka for at eg fekk lov til å bli født i Norge. Sånn som å vinna i Lotto f.eks. er ein gjengangar. Men han tulla med meg, og gir meg bare ein femtilapp i ny og ne. Eg har presisert at det er hovedgevinsten eg ønske meg. Ein gong bad eg om litt større bryst. Det fekk eg for såvidt. Men de kom 20 år for seint, og så følgte det med masse emballasje rundt resten av kroppen. Så han er ein luring. Nei til Misjonshuset.

Det var då eg kom på at Bygdekvinnelaget kunne væra nåke for meg. Dei ser ganske alminnelige ut. Eg bur i ei bygd, og eg e kåna elle kvinne.

Eg kom på møter og koste meg. Det var kjekk underholdning og goe kaker. Det var slett ikkje alt eg forstod meg på. Spesielt det der med sonemøte. Det syns eg høyrtes skummelt ut. I mitt hode blei det litt sånn bankett for dei som fortjene det. Eg var ikkje der, så eg gjekk ikkje på det møte det første året iallefall. Men eg forstod jo til slutt at det ikkje var skummelt, og at det brukte å væra interessant å gå på.

Og så fann eg og ut at sjøl om de ser alminnelige ut dessa bygdekånene, så er de ikkje det. For de er supereffektive!!! De røre i middagsgrytå med ein arm, laga 20 l lapperøra med den andre, og strikke halsen ferdige på ei Mariusgenser samtidig. Kos går det an? Eg er kjempeimponerte, men detta bygge ikkje sjøltillit hos meg. Tenk å væra bygdakåna som ikkje kan strikka eller sy. Ikkje kan eg baka heller. Men eg kan laga middag. Men eg dilta itte så godt eg kan. Eg kan dekka bord og vaska opp. Eg kan telja penger eller selga lodder. Litt av det vanliga kan eg gjera. Nåken må væra der og.

Men når eg ikkje e bygdakåna er eg kånå til Ernst. Mor til Egil og Signe, svigermor til Karoline og Foma (kjælenavn for farmor som eg har fått) tre- fantastiske barnebarn. Eg er kjempeheldige. Me har flotte venner, me har flott familie, me har hus og bobil. Eg trur eg tilhøyrer den del av befolkningen som kan sei seg tilfreds og lykkelig, også som bygdakåna.

Bil og sånt

Eg lure på ka bilkjøring gjere med oss. Eg er normalt tilpasningsdyktig, og lar tvilen komme tiltalte til gode i situasjonar som kreve det. Og eg har jo forklart at eg og bil ikkje er bestevenner. Det går godt framøve, men eg kan ikkje rygge, eller lukeparkere. Det er ikkje mulig å få til. Uansett kor mange speglar eg har å sjå i. Me har ikkje ryggekamera. Men det er nåke som hyle når eg er nær kanten. Eller det hyle veldig lenge FØR eg er nær kanten. Det er nok derfor eg som regel står 75 cm fra fortauskanten.

Men i dag kjente eg adrenalinet godt! Eg stod klar til å kjøra ut i ein rundkjøring. Og der er eg faktisk ganske god. Eg pleie å skli inn veldig flott. Eg har og fyllt på med blinklysolja, så eg pleie å komma meg ut igjen i rett fil og. Det betyr at eg er ikkje BMW eigar, men kjøre Skoda! og så var det ein som tuta på meg!!!! Eg hadde ein toåring i bilen, og då tar me ikkje sjangsar!!! Eg kjente ein ustyrtelig trang til å hoppa ut av bilen, og riva opp dørå hans og gi han inn. Men eg hadde ein toåring i bilen, så eg måtte visa moderasjon. Ska sei at det gnagde i mange mil etterpå. Helsikens drittsekk. Ikkje stod eg lenger enn eg måtte heller. Og dei gangene eg har latt temperamentet ta styringa har eg tapt.

Så eg lure på ka er det som gjer at me kan bli så irriterte i trafikken. Eg og irritera meg på dei som kjøre 65 i 70 sonå. De kunne kjørt 75!

Men eg har utrulig sympati med dei som ikkje kan rygge eller parkera. Sjøl oppsøke eg aldri sånne utfordringar. Det er pinlig om eg ska inn i ein parkerinsbås om det står folk og ser på. Og det blir stort sett skeivt. Når eg kjøre ut, tar eg den retningen hjulå står. Eg stoppa alltid i god tid om eg møte ein bil på ein smal vei. Så eg er jo ein forsiktig sjåfør. Derfor tar det lang tid om eg ska kjøra til Sirdalen f.eks. Og så den idioten som tuta på meg i dag!!!! Det var greit den gongen eg kjørte ut på riksveien og feilberekna han som kom frå Vigrest... Han hadde lov å tuta, for han måtte i andre kjørefeltet. Men då skjemtest eg og.

Det kan jo bli bra når me får dessa bilane som kjøre uten sjåfør. Då kan me jo ha bil så lenge me leve. Og så blir dei vel stemmestyrt, så me bare seie med knirkende stemme: kjør meg til Extra. Når me er starta på 90 årå.Då blir det slutt på dagens trygdeshopparat. Me beholde bilen.

Men om eg har mine handikap når det gjelde bilkjøring har eg god statistikk på å kjøra feilfritt. Eg har rygga på ein bil eingong. Men då kom det snøslaps på Bakvinduet, og eg måtte jo rygge. Den bilen var ikkje der når eg parkerte. Eg sa til henne at hu hadde ikkje lov til å stå der. Men eg tok skulda. Det er den einaste gongen eg har hatt skade. Og det er 25 år siden.

Men nå får eg vel la dagens dårlige trafikkopplevelse ta kveld.eg gleda meg til sjølkjørande bilar som finne fram sjøl. Som ikkje tar oss uten bilfølelse fra a til b uten at det kreve mot og utfordrande situasjonar. Eg trives best i comfortsonen.

Stakkars me som er sjuke

Stak

Nå har eg vore sjuk i snart to veker, og var vel ikkje god før det heller, vil mange sei. Men nå, når det går rette vegen, er eg begynt å tenka litt over det å væra sjuk.

Som regel hjelpe det å ta det med ro, og å ta tidå til hjelp. Sjøl om det ikkje oppleves sånn når det står på som verst. Då tenke eg ikkje på dei som er ramma av alvorlege sjukdommar, men oss som får alminnelige vondtar.

Eg huska frå då eg var liten. Då var det mamma som bestemte om eg var sjuk nok til å væra heima frå skulen. Og det var ikkje ofte. For det som gjaldt var at du får prøva å gå, og kan heller gå heim viss det blir for gale. Og som regel så haldt me ut skuledagen. Dette har fulgt meg, og mange andre i samme generasjon, heile livet. Me skulle ikkje gi opp for litt hoste eller vondt i halsen. Og det besta var jo at hadde mamma godkjent fravær, så var det heilt sikkert at eg var sjuk.

Selvfølgelig er ikkje det å væra sjuk nåke me ønske oss. Men det kunne væra godt å få liggja på divanen i stovå og få ekstra stell. Då var det havresuppa og kanskje ei kvite sjeva med sukker på. Mamma la handa på panna og kjente etter om det var feber. Sjølve målingen av feberen var ikkje nåke me gleda oss til, men det måtte til. Ein gong fekk eg gitar etter å ha vore på divanen fleire dagar. Så då må eg ha vore ganske sjuk. Gitar var et stort ønske. Eg meldte meg på Yngreskoret for å læra å spela. Det lærte eg aldri, men eg var med når me reiste rundt og spelte på forskjellige bedehus. Det var så mange som spelte feil at eg var i godt selskap. Eg har aldri hatt gehør, så eg høyrte det ikkje sjøl.

Seinare i livet ønskte eg mange ganger at eg hadde mamma til å bestemma om eg var sjuk nok til å væra heime frå arbeid.

Ein gong skulka eg kontorjobben eg hadde i Haugesund. Venninna mi og eg syns me fortjente ein fridag. Då blei samvittigheten så svart, at eg ringte, og fekk ein akutt-time hos tannlegen. Skyldte på visdomstennene. Eg er livredd tannlegen. Men då var det sant når eg ringte til arbeid og sa eg hadde så vondt fordi eg hadde trukke tenner. Så fridagen blei ikkje heilt som me hadde tenkt.

Seinare i livet var det greit om legen sa at eg var sjuk. At eg ikkje kunne gå på arbeid. Då fekk han mamma si rolle, og dermed fritok meg for å bestemma. Det var greit å bruka egenmelding med spysjuka og diaré, eller når kollegaene sa at du ser så dårlige ut at du må gå heim. Det var grunnar som var akseptable når ein var arbeidstakar.

Men nå, når eg bare er pensjonist er det heller ikkje så lett å gi seg sjøl lov til å væra sjuk. Det er ikkje så enkelt å akseptera at ein må kasta inn håndkle. Nå er det jo ingen som blir ramma om eg ligg strekk ut. Nå hadde eg hatt bruk for mamma til å bestemma at divanen står klar. Så derfor har eg vore på sofaen med samvittighetskvaler. Det er resultatet av barnelærdommen. Me gir ikkje opp uten å ha prøvd.

Men i dette året blir eg 66, så då kan eg vel endelig få gjera som eg vil. Men eg orka ikkje laga middag så det blei Fjordland på Ernst.

Men eg helle på å kvikna til, så takk og pris for god sofa og godt pledd.

Ska me invitera nåken folk til helgå

Kos kan det ha seg at det er så vanskelig å invitera gjester?

Mange ganger har eg vore i stovå mi ein fredagskveld og uttrykt at eg er så fornøyd med livet. Kunne me bare kost oss med fleire!. Sjølv om eg har ei stova som ikkje er avbilda i Bonytt, eller utmerka seg på andre måtar, er det sånn eg lika det. Kunne selvfølgelig ønskt meg nye spisestuemøbler... og nye ovn, og ditt og datt. Men det er bare staffasje. Og spesielt i denna mørka årstiå vise ikkje sleten parkett og litt gulna tak. Med nytende stearinlys og fyr i ovnen er det ordet kos eg tenke på. Sånn lika me det! Og då hadde det vore kjekt med lag..

Så er me her då. I kvar vår ende av stovå. For eg ligge på sofaen og ser på det eg vil, på mitt TV. Han sitte i stresslessen sin og ser på sitt TV. Me har vore gifte i over 41 år, og me øvde litt før det, så det er ikkje alltid me trenge sei så møkje.... Så då er det godt med to TV i stovå. Trenge ikkje sloss om fjernkontrollen. Det fungera på samme måten som å arbeida i åpent kontorlandskap. Og Ernst er tunghøyrte i tillegg.. Det er ca 4 meter avstand så me kan kommunisera. Og det hender me sette oss ut i vinterstovå og den er uten TV, men har radio med mange gode musikkanaler.

Men det hadde jo vore kjekt med litt gjester av og te. Kaffor er det så vanskelig å invitera venner på besøk? Våre venner er jo bare kjekke folk. Men det er den maten....

Til eldre eg blir, til meir prestasjonsangst gir maten meg. Heilt idiotisk. Men sjøl svigermor mi som er et fantastisk matmenneske stresse litt når hu ska ha gjester....

Eg er ikkje så værst på å laga mat. Så egentlig skjønna eg ikkje heilt ka eg er redd for. Fint med den der kompisen Google. Han hjelpe med oppskrifter med forskjellige vanskelighetsgrad. Menyen kan bli etter ka som er nedsatt med 40% på Extra. Men det sette seg ofte ein nisse på skulderen som minne meg på at det lett kan bli mislykka, at folket syns det er for lite eller for masse krydder, at dei ikkje lika sånn mat...... Javel då, ikkje vits i å prøva i dag...Det er kaker eg slite meste med. Og her på Jæren ska det alltid væra kaker etterpå....

Eg bruka fleire dagar når eg ska laga ei kaka. Det må taes frå morgenen av. Kanskje botnen ein dag, og krem og pynt et par dagar etterpå. Eg må ha stillhet og sympati. Då nytta det ikkje sånn som eg opplevde frå min bedre halvdel ein gong eg hadde streva meg fram til ei firkløverkaka. Eg hadde ikkje snakka på mange timar, og skuldrene var på høyde med øyrene. Då seie Ernst: ska du ikkje ha pynt på sidene? PÅ SIDENE? Eg kunne drept mannen. Gjestene var rett rundt hjørna og eg var knust. Vårherre utstyrte meg med følelsar. Så eg for på do, la ned dolokket og grein meg raudkanta.

Men eg er jo født i det århundre me sko oppføra oss, og eg tok meg isammen. Gjestene likte kakå, og det gjekk godt, den gangen og.

Men ka er det med det at eg ikkje invitera gjester for eg får prestasjonsangst for maten? Eg syns alt eg får sjå andre er godt. Det behøve ikkje å væra så avansert. Steikte pølser og pommes frites frå frysedisken er knallgodt. Jaffal viss eg får sterke sennep til. Kaffor må eg ha lammeskanker med kvitløksmariade og forrett og dessert, - litt overdrevet - og den der helsiken# kakå? Det er jo bare i mitt håve.

Det som er kjekt er jo å sitta å snakka og å kjenna på god atmosfære. Er det maten som er det viktigaste får me gå på restaurant...

Men har me vunne over matangsten så er reingjøring neste skritt. Hallo, me er to stk i husholdningå her. Det er jo ikkje så masse drit. Men plutselig åpenbares det seg et spindelvev på murtavlå. Ikkje godt å veta kor lenge det har vore der. Men eg er sikker på at alle ser det... Spinnekjærringar har detta huset som base. Klart det kan finnast plasser der vaskefillå kunne ha vore innom. Men det er ikkje sånt eg sjøl ser etter hos andre, og folk er folk - nokså like.

Men eg er pensjonist og bør ha all verdens mulighet til å invitera gjester. Nå er eg kommen der at når Ernst bare blir pensjonist blir det enklare. Sjøl om hans signaturrett et hardkokte egg. Og han er ikkje brukandes til å dekka bord. Men eg kan bruka han til moralsk støtte, og til å gjera ærend.

Kanskje eg bare skal sleppa kontrollen. Leva litt som eg gjorde i ungdommen. Eg var 16 i 1968 og likte hippifilosofien. Eg var litt av et syn i rosa bukser - wide from here to there -. Kolsvart farga hår og masse perler rundt halsen - og passelig nærsynte. Eg måtte gå med briller etter at Ernst tok meg i å helsa på treå utføre handelslaget her på Varhaug. Var litt eldre då. Den gongen var eg og ei ihuga raudstrømpe... Ser jo at det har gått mange masker i sokken siden den gong.
Men i ungdommen trudde eg at eg beherska livet, og at dei gamle foreldrene mine ikkje forstod nåke. Mor mi var 36 når eg var 16 og verdensmester.... Hu syns ikkje eg var fine i heimafarga bestefarsskjorter.

Sånn har det vel alltid vore. Hadde det ikkje vore for ungdommen med alt vettet, hadde livet stått stille. For jo eldre me blir jo feigare blir me. I gamle dagar når me serverte skinka frå boks og frosne grønsaker, heimelaga remulade og ripsvin var det akseptert. Me koste oss og det var godt og.. men den vinen hadde eg ikkje drukke i dag. Skulle det væra ekstra raffinert var det nåke som hette lørdagskylling... Det kunne me handla om me hadde råd til ein opp/ned tur med Danmarksbåten.

Ja mimra om gamle dagar har alle generasjonar gjort. Eg vil tilbake til den tid` me stakk innom kvarandre. Gjedna litt seint på lørdagskvelden når ungane sov. Så kjekt det var! Uhøytidelig og godt for sjel og sinn. Det var uten matpress, me hadde nok med ei skål med franske. Kanskje et slet neste morgen når ungane livna til. Men nougattisjeva og TV3 redda mang ei morgenstund. Dette var når TV3 blei formidla via Høg- Jæren, men tegneseriene var grei nok underholdning

Men då lure eg på: er det nåken som vil stikka innom ein lørdagskveld så hadde det vore kjekt. Eg har et par Grandiosa i fryså....