Den store eldrebølgen

Eldrebølgen vil slå inn over oss om 5 - 7 år seie dei på fjernsynet. Jøye meg, det gjelde meg. Eg er ein av dei som e i bølgå. Ein av dei som kosta samfunnet massevis av penger. Sjøl om de er begynt å knipa inn på pensjonane til oss pensjonister så er me ganske dyre. Men dei som kjeme etter meg er møkje dyrare - for dei leve så lenge....

Eg lika ikkje sånne nyheter. Det er nesten som om alt blir målt i penger. Andre verdier blir ikkje rekna med. Som f.eks at eg i min pensjonisttilværelse laga middag til Ernst. Då blir han fornødde og vil halda seg friske lenger. Dermed blir han billigare for samfunnet. I tillegg kan han passa på meg når eg glir inn i glømselen. Kjenne på at eg er begynt å gløyma allerede. At eg er drittleie av å koka middag telle ikkje. Hadde vore kjekkare å vore på kafé og diskutert gamlingar....

For det er nå eingong sånn at alder er kun et tall. Det har kongen sagt. Eg må tilstå at det er kun dei andre som blir gamle. Eg lika å sjå bilder av fine sommerkjoler med innsvinga liv som passa til dei på  20. Gløyme liksom at eg har passert stadiet, og må finna andre løysningar. Eg huska når mormor mi var omtrent på samme alder som eg er nå. Hu dreiv å drakk på nåke Larssens slankepulver. Eg skjønte ikkje vitsen når hu var så gammale, eg syns hu skulle sjå sånn ut - litt mjuke og runde. Ja etterkvart som årå går får ordet gammale ein endra betydning. Grenså blir flytta oppøve. Nå er 70 ingen alder lenger....

Det finnes jo mange goder med det å bli eldre. Det er ikkje så mange krav til oss. Pytt, pytt, me kan utsetta til i mårå... Plutselig kan me reisa på tur. Ingen ungar som me ska finna ordningar for, ikkje nåken arbeidsgivar som vil at me skal yta meir og meir. Ikkje trenge me så mange ting heller. Kjekt med nåken nye klær av og til og ein goe middag på restaurant. Men som regel kan me få til det me vil. Eg kan godt tenka meg Lottogevinst likevel. Gamlingar kan ha drømmar også.

Det er viktig at kroppen fungera sånn nåkelunde for at alt ska væra bra. Eg slite nok litt med vedlikeholdet. Det blir litt pæsing i motebakkar, det knirka litt i ledd om motet skulle visa seg å væra større enn kapasiteten tilseie. Og røyropplegget tåle ikkje alltid ein uventa nys. Men knipeøvelser er endå meir kjedelig enn trimming. Sånn er det jo med gamle hus og - en må ikkje utsetja anlegget for for hardt trykk.

Men eg har tenkt å surfa med på eldrebølgen. Så får me bare venta å sjå ka me gamlingar vil finna på i tidå me har til rådighet før me sete på heimen og minnes dei gamle gode dagane i 2017.

Far min

I dag har eg vore hos far min. Eg er nå fyllt at takknemlighet, ærbødighet og nedstemthet.

Far min går i sitt 96. år. Han har forma meg til den eg er. Han har gitt meg livet. Han har alltid elska meg. Eg har aldri vore i tvil om det. Nå er han på sykeheim.

Eg har et hav av minner. Om ein far som alltid song. Om ein far som var med på ein spøk. Om ein far som lo. Om ein far som tok oss barn på fanget og fortalde skrøner. Han var populær på fest. Det var alltid liv der far min var. Eg har aldri tvilt på pappa.

Eg huska lukt og lydar frå kjøkkenet heime når klokka nærma seg halv tre. Far min var først lasterutesjåfør og så bussjåfør. Han hadde nåken timar fri midt på dagen. Mor mi trippa rundt og pynta seg litt på håret. Me ungane gleda oss - pappa kjem snart!!! Bordet var dekka.  Pappa var stolt av bussjåføruniformen. Det måtte ikkje bli flekker på den. Me hadde kvar vår plass. Det var som sola og månen var på himmelen samtidig når pappa kom for å eta middag. Mamma var litt raud i kinna og me ungane kjente bare på det gode. Eg trur dette må væra kvardagslykke. Det var så visst ingen overflod. Me fekk mat og klær. Akkurat sånn hadde vennene våre det også. Men dei hadde ikkje pappa. Han som tok oss på fanget og tegna  hus på ruteark. Han som tok oss med opp i fjellsidå for å koka påskeegg. Han som var med på bråtebrenning om våren.

Han kjørte taxi på fritid. Han malte og tapetserte hos folk,  og han var med i lossegjengar på kaien for å tjena litt ekstra. Det kosta med fem ungar. Og mor mi laga goe mat av meste ingenting. Litt å tenka på i vårt overflodssamfunn. Men me ungane hadde det problemfritt. Frihet under ansvar.

Pappa var full av omsorg for oss ungar sjøl om me var vel vaksne. Han passte alltid på å hiva litt ekstra i ovnen når eg kom heim - sjøl om eg var over 50 år - fordi "Sissel er så frysen"
Eg har gode minner om kveldar heime der alle ungar, svigerungar og barnebarn var samla. Pappa tok trekkspelet på kne og dei gamle slagerene svingte i stova. Litt vin i glaset, og det var masse godlyd i heimen. Det hadde jo aldri blitt så bra viss det ikkje var for mamma som koordinerte det heila. Hu har alltid vore den som har hatt kontrollen. Hu fortjene sin egen hyllest.

Nå begynna minnet å svikta på denne hedersmannen. Kroppen er sleten og hodet er trøtt. Fremdeles dukka humoren opp. Det er mindre sang, mindre dans - men fremdeles finnes humoren....

Takk for i dag pappa! Det må ikkje bli lenge til neste gang.