Eg har skreve ord i ny og ne om mine kvardagsopplevelsar.det er meint å væra humoristisk og ikkje særlig høytideligt.
Men så er det sånn at alle dagar e ikkje lika gode for meg heller. Akkurat nå slite eg med et sår på sjelå. Kvar gong eg får ei lita skorpa på såret så klara eg å riva den av igjen. Håvet er som ei kvern der alle vonde tankar må igjennom. Det som kjeme ut ligge som ein tunge ball i magen. Når ballen passere tårekanalane så blir det fullt trøkk der. Så når eg er ute blant folk passe eg på å flekka tenner så eg ska sjå så normale ut som mulig. Det kreve ein utrolige innsats, eg e jo ikkje aleine i denne verden som har rifter på sjelå. Men di fleste av oss vise det ikkje fram elle skrive om det. Eg er enten modig eller dum.
Plastert som hjelpe er godhet og omsorg og forståelse. Eg har heldigvis goe mann og ungar og gode venner som utrulig nok ser nåke godt i meg uansett.
For når kvernå har jobba lenge nok så er sjøltilliten vekke og egenverdien er langt under null.
Men nå er det snart påsketur for oss. Då treffe me nye flotte folk som kan få fram glede.
Dette var jo masse sørgelige, men det er vel få av oss som leve et liv uten humpar i vegen.
Ein ska ikkje sjå vekk for at det blir et stort glas rødvin på meg i neste kapittel
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar